Dit leed moet van mijn hart,
wie deelt met mij die hondensmart,
lig ik lekker in een hoekje,
komt me daar dat jonge broekje,
wil je met me spelen hond?
kom dan dansen we in het rond.

Oke, ik dans wel met je mee,
dan zegt die baas ineens weer nee,
goed, dan lig ik maar bij zijn voeten,
maar daar moet ik ook al weer voor boeten,
valt die baas met zijn grote tenen,
zomaar over mijn hondebenen.

Ruik ik het vrouwtje lekker koken,
nou, ook dat weer mis geroken,
brokken kan ik eten,
maar daar wil ik niets van weten.

Oh, heerlijk, dan gaan we wandelen,
maar ook daar schijn ik niet juist te handelen,
wil ik spelen met mijn soortgenoten,
moet ik al weer verder met mijn hondepoten,
mijn behoefte moet ik doen,
maar waar is die tijd van toen?

Met al dat knuffelen en aaien,
waar ik nog niet voor streken hoefde op te draaien,
soms komt hij nog tevoorschijn
waarom kan dat niet altijd zo zijn?

Maar aan al dat hondeleed,
is alleen mijn aandacht maar besteed,
dit is van een anonieme makker,
nou ja, soms ben ik ook een echte rakker.